Şu masanın başında kaç gece yolunu gözümü kırpmadan beklediğim dolunay, kitap ve kağıt yığınları üzerinden görünen kederli dost, acılarıma son bakışın olsaydı bu! Ah... Dağlarda senin hoş ışığınla yürüsem, mağaralarda perilerle uçabilsem, çimenlerde alaca ışığında gezinsem ve bilginin olanca yükünden sıyrılsam, çiyle yıkanıp sağlık bulsam!

Eyvah!.. Güzel göğün ışığının bile, camlardan bulanarak geçebildiği bu zindanda, bu uğursuz, karanlık duvar deliğinde miyim hâlâ! Kurtların kemirdiği, tozlu kitap yığınlarının tavana vardığı, sararmış kağıtların kuşattğı bu delikte miyim? Bardaklar, kutular ve eskilerden kalma döküntülerle dolu şu odada mıyım hâlâ!

Bu da bir dünya ha! Bunun adına da dünya diyorlar öyle mi!.. Sonra da yüreğin neden korkularla burkuluyor ve neden anlaşılmaz bir acı bütün yaşama girişimlerini önlüyor diye soruyorsun!