Şikago Üniversitesi'nde yapılan bir deneyde, bir sıçan, içinde şeffaf bir kaba kapatılmış başka bir sıçan olan kapalı bir alana konmuş. Şeffaf kapta kilitli olan sıçan sıkıntıyla debeleniyormuş. Birinci sıçan, ikinciyi kurtarmak için kilidi açmayı öğrenmekle kalmamış, bunu yapmaktaki motivasyonu da akıllara zarar. Birinin içinde çikolata, ötekinin içinde kapana kısılmış arkadaşı olan iki kapla karşılaştığında genelde önce arkadaşını kurtarıyormuş. Halbuki boş bir kapla, içinde çikolata olan bir kap arasında seçim yapmak zorunda kaldığında daima çikolatalı kabı önce açıyormuş. (...) İnsanların eyleme geçmemek için bulduğu bahaneler çok zekice bir deneyle sınanmıştır. Üniversite öğrencilerine bir kampüs binasından bir diğerine koşmaları talimatı verilmiş, bu arada yollarına iki büklüm bir kurban konmuştur. Öğrencilerin sadece %40'ı kurbana ne sıkıntısı olduğunu sormuştur. (...) Empatinin rolünü araştırmanın bir yolu üzüntüye verilen tepkileri gözlemlemektir. Şempanzeler ve bonobolarda, beklenen tepki tesellidir. Kısa süre önce hayatını kurtarmak için kaçmış bir saldırı kurbanı, dudağını bükmüş, yarasını yalayarak ya da perişan bir halde tek başına oturmaktadır. Birisi yanına gelip de ona sarıldığında, onu tımar ettiğinde ya da dikkatle yarasını incelediğinde canlanır. Teselli son derece duygusal bir hâl alabilir ve maymunların birbirinin kollarında çığlıklar atmasına kadar gidebilir. Yaklaşık dört bin gözlemi taradığımızda, daha çok arkadaşların ve akrabaların, cinsiyet olarak ise erkeklerden çok dişilerin teselli ettiğini gördük. (...) Bu konu üzerinde araştırma yapmanın en kolay yolu, bir aile üyesinden evde incinmiş ya da üzüntülü davranmasını rica etmek ve çocukların buna nasıl tepki verdiğini gözlemektir. Küçük yaştaki çocuklar, maymunlarla aynı şekilde dokunur, sarılır ve rahatlatıcı beden teması kurar ve kızlar bu hareketleri oğlanlardan daha fazla yapar.