Şehnaz Beste'den bir pasaj -Şey!..İsm-i cemilenizi lütfeder misiniz efendim? Şu gökkubbenin altında tam yirmi iki yıl ömür sürmüştü ve ilk kez içinde iltifat sözü geçen bir cümleye muhatap oluyor,onu da yolun yarısına gelmiş,şakaklarına ilk aklar düşmeye başlamış bir şair,ta yirmi adım geriden bağırarak söylüyordu.Şairlik böyle bir şey olsa gerek diye geçirdi içinden.Konuşması böyle zarif olan bir beyefendinin acaba şiiri nasıl olmalıydı,adını yeni duymuş,hiçbir şiirine rastlamamıştı.Bu merakla cevap vermek için yüzünü dönmeden bağırdı: -Bir şartla efendim!.. -siz taht üstündesiniz,bense huzurunuzda tek ayak durmadayım,elbet ferman sizden,itaat bizdendir;tek arzunuza bin can veririz,buyurunuz,şartınızı emrediniz... -Bana bir şiir okursanız eğer... Şair gecenin karanlığında ışıltılı bir koridor açar gibi,yükselttiği sesiyle inşad etmeye başlar: Feryâd ki feryâdıma imdâd edecek yok Efsûs ki gamdan beni âzâd edecek yok Te'sîr-i muhabbetle yıkılmış güzel ammâ Vîrâne dili bir dahi âbâd edecek yok