Özgürleştirme uygulamaları sistemin yalnızca bir yüzünü, yani bizi hiç durmadan yalnızca bir nesne olmaya iten yüzünü gösterirken; bizden bir özne olmamızı, özgürleşmemizi, ne pahasına olursa olsun konuşmamamızı, oy vermemizi, katılmamızı ve oyunu oynamamızı isteyen diğer yüzünü gizlemektedir. Bu şantaj ve güdümlemenin de en az birincisi kadar ciddi olduğu, hattâ günümüzde çok daha ciddi boyutlara ulaştığı söylenebilir. Kendini baskı ve cezalandırmayla kanıtlamaya çalışan bir sistemde öznenin özgürlük talebi stratejik bir direniş olarak nitelendirilebilir. Oysa böyle bir olay sistemin ancak bir önceki evresini yansıtabilir. Bugün böyle bir durumla karşılaşsak bile stratejik açıdan aynı çözümlere başvurmak gereksizdir. Çünkü günümüzde sistem kendini herkese olabildiğince söz hakkı tanıyarak, olabildiğince çok anlam üretilmesini sağlayarak kanıtlamaya çalışmaktadır. Öyleyse direniş stratejisinin adı anlam üretimi ve konuşmayı reddetmek ( ya da bir tür yadsıma ve reddetme biçimi olarak değerlendirilebilecek sistem mekanizmalarına hiperuyumlanma simülasyonu) olabilir. Kitle de zaten böyle yapmakta, sistemin mantığını olduğu gibi benimseyerek bu mantığı kendisine karşı direnmek amacıyla kullanıp bir tür yansıtıcı görevi yapmakta, sistemin gönderdiği anlamı hiçbir şekilde etkilenmeden kendisine geri göndermektedir. Bugün bu stratejinin belirleyici olmasının nedeni (doğal olarak hâlâ bir stratejiden söz edebilmek mümkünse) sistemin bu aşamaya gelmesidir. Güdülecek stratejide yanılmak çok ciddi bir şeydir. Yalnızca özgürlük ve özgürleştirici eylemlerle bir tarih öznesinin, gruplaşma ve konuşma hakkının bilinçli bir şekilde yeniden canlandırılmasını, hattâ öznelerle kitlelerin ''bilinçaltlarının bilincine varılmasını'' isteyen tüm güdümleme hareketleri sistemin gösterdiği yönde ilerlediklerinin farkında bile değildirler. Çünkü günümüzde sistem kesinlikle yeniden en az eskisi kadar abartılı boyutlarda bir anlam ve söz üretimi istemektedir.