Mesela ben, önüne bakarak yürüyenlerden oldum her zaman. Sanki kaldırımlarda yazan bir hikâye, beni peşinden sürüklüyor. Altını çiziyorum bazı cümlelerin, kaim kalemlerle... Öyle zamanlarda, tatlı bir sevgili gibi yüzümü çenemin altından hafifçe tutup, gülerek yukarı kaldıran hep o. Onun sayesinde gördüm ben, gökyüzünde yazılı olanı...

Bazı insanları fosforluyorum. Onlar aydınlık sarı benim için. Dedikleri mühim. Ama demedikleri daha mühim. Neden öyle demediler?

İnsanın en güzel seyahatleri kendi içinde yaptığı iç hat uçuşları. Dış hat uçmak istediğindeyse, en güzeli kitap.
Çünkü insanı kahve sohbetlerinin ötesinde tanıma ve ortaklık kurma ihtimali veriyor.

Kahkahalar atmak da, katıla katıla ağlamak da karnında ağrı yapar, gözlerinde yaş. İkisi olmadan da yaşamaya yaşamak denmez diyorsun. Hayatın suyunu çıkarmak gerek, suyuna ekmek banmak gerek, kuru kuru yenmez biliyorsun. Denileni yapıp başının okşanması kadar seviyorsun, denileni yapmayıp baş kaldırmayı.

"BEN ŞİMDİ BUNU NİYE KOYUYORUM BURAYA? Ne demek istiyorum beni takip edenlere? Amacım ne? Hızlı hızlı like edilince, beynimdeki mutluluk alanları niye yanıp sönmeye başlıyor? On sene önce like mı vardı canım? Yine geçinip gidiyorduk bir şekilde. Nedir bu yeni sosyal medya düzeni? Nedir bana kendi remimi çekip koydurtan narsist sevilme isteği? Nedir girdiğim şu denizi, baktığım şu manzarayı tanımadıklarımla paylaşma motivasyonum? ... Bakın ben ne güzel, ne neşeli, ne paralı, ne zevkli, ne mutlu ve de ne kalabalığım! Bu mu yoksa demek istediğim?"

Bendeki bana yeter, hatta artar bile ( syf 13 )

İnsanlar genellikle seni özne yapıp, kendilerinden bahsederler. ( syf 19 )

Sen bana inandığın için, ben kendime inanır oldum. ( syf 22 )

Sen sadece sen olarak bana ilham veriyorsun. ( syf 23 )

Senin olduğun yer bana tamam ( syf 23 )