Ömrüm boyunca, aşkı kabul edilmiş bir tür kölelik olarak anladım. Bu bir yalan: Özgürlük, ancak aşk olduğunda var. Kendini kayıtsız şartsız teslim eden, kendini özgür hisseden, sınırsızca sever. Ve sınırsızca seven, kendini özgür hisseder.
Bütün uyuşturucu müptelaları bunu söyler: vakti geldiğinde durmayı bilmek. Oysa hiçbiri duramaz.
Vaktini istediği gibi kullanmakta özgür kalınca, kocamın gözlerine bir hüzün çöktü -belki de ömrü boyunca, hiç kendini düşünmemişti. Aramızda hiç ciddi bir kavga geçmedi, ateşli duygularımız da olmadı, beni asla aldatmadı ya da başkalarının yanında küçük düşürmedi. Normal bir hayatımız oldu, o kadar normal ki, işsiz kalınca kendini yararsız, anlamsız hissetti ve bir yıl sonra kanserden öldü.
Ruhumu, korkularımı, kırılganlıklarımı; hükmeder gibi göründüğüm, ama aslında hakkında hiçbir şey bilmediğim bir dünyayla savaşma yeteneğinden yoksun olduğumu görüyor.
Sende bir ışık var: Bir takım önemli şeyleri, daha önemli saydığı başka şeyler uğruna feda edebilecek bir varlığın iradesinde ki ışık. Gözler: Bu ışık, gözlerde gösterir kendini.