«Bana sürekli, 'Aman dua et, duayı bırakma!? diyor. Kimi geceler karanlıkta kalkıp uzun uzun dua ettiğim oluyor. Uykum gelse de korktuğum için gözlerim kapanmıyor bir türlü. O zaman etrafımda fırtınalar esecek, şeytanlar beni doğrayacak ve yalvarıp yakardığım bütün kutsal kişiler, beni felaketten kurtaramayacak sanıyorum. Yüreğim parçalanıyor, bedenim gözyaşlarının içinde eriyip akacak gibi oluyor. Tekrar yalvarıp yakarmaya girişiyor... Yakarışımı Meryem Ana'mız, ikonundan bana daha çok acımayla bakana kadar sürdürüyorum. Sonra kalkıp yatağıma giriyor, ölü gibi uyuyorum. ikonun karşısında diz çöküp duama devam ederken de uyuduğum oluyor. Bazen kendisi de uyanıp beni yanına çağırıyor. İhtiyar elleriyle sevip okşuyor, teselli etmeye çalışıyor beni. Elbette bu davranışı içime sular serpiyor. Ne yıkımdan, ne başka bir şeyden korkum kalmıyor artık. Çok güçlüdür o! Öyle sıska olduğuna bakmayın... Sözleri de o kadar etkilidir ki, anlatamam.»