Sen yoktun o zamanlar, çocukluğumda en çok yağmuru severdim ben. Ne zaman bir dert gelse bana, yağmur yağar, dinler, dokunur ve topraktan kalkan o kokuyu koklardım. Ateşim sönerdi. Sonra büyüdüm. Gözlerini gördüm. Yandım, yağmur yağdı ve ilk kez sönmedim. Ben yağmurdan daha fazla bir seni sevebildim.

Bir martının boğazda süzülmesini hayal edersin
öyle kusursuz içten ve kendiliğinden..
Oysa ki tefekkür yalnızlığındaki dualarının
tek hecesi eksiktir hep..
Bir nefes eksiksindir hep
bir nefes bir bakış bazen bir sarılış
hepsinden eksiksindir bir elif miktarınca..

Özetiyse bazı şarkılar eksikliğinin
istemsiz şiirler geliyorsa gözlerinin önüne
her baktığın yer içten içe buğuluysa eğer
gönlüne elif perdesi çekilmiştir bir kere
gözlerindeki buğuya sarılır yatarsın geceleri
sabahları da boğazında bir düğüm rüyalarından kalma..
hepsi sana özlemdir bir elif miktarınca..

Derdim sensin derdim, derdimi diyebilseydim.

Hiçbir yağmurda sensiz ıslanmaya cesaret edemedim ben.
İşte bundan pencerenin ötesine geçemedi hayallerim...

...ve tüm bunlardan sonra,
Allah'ın bile diyesi geliyor;
O çocuk seni seviyor!

Merkezinde Allah'ın olduğu yüreğe sahip birini seveceksin.
Ve öyle seveceksin ki, ondan daha çok sadece Allah'ı seveceksin.

Canım cennet çeksin diye sanki gözlerin.

İstanbul'a yağmur yağıyor.
Ya durmazsa bu sefer?
Ya hiç bitmezse İstanbul'un seni hatırlatmaları bana ?
Kaç yağmur daha gerekiyor duaların kabulüne?
O kadar ki bu özlem artık,
Bana değil İstanbul'a söylesen,
bu sevdaların şehri,
bu koca ÅŸehir,
vuslat olur yağar gökten

Sevdiğinin boğazında düğüm varken, hiçbir kız gözlerine çektiği sürmenin hesabını veremez...

Biz gözlere değil, gözleri güzel gösterene vurulduk. Sözle cezbedene değil, sukutumuzu anlayanla olduk. Süsle olmaz bu işler, alnında secde izi yoksa eğer, senin için her şeyi yaparım diyene, biz sade ezanı sorduk.