Yunus Emre insanın ruhunu soğanın katmanları gibi açıyor. Ruhun en alt katmanında güçsüzlük ve aşağılanmışlık hissi vardır. Bunun arkasından suçluluk duygusu gelir. Onu öfke hissi izler. Daha ötesinde ise dehşet ve savunmasızlık hissi vardır. Bu silsileden geçen insan sonunda Beni kim koruyacak? diye sorar. Bu sorunun olumlu bir cevabının olması, insanın ümidinin yüksek tutulması gerekir. Tıpkı bir terapi seansının sevgi ve şefkat hissiyle kapanması gibi.

Yunus Emre insan ruhunu açıyor, temizliyor ve kapatıyor. İnsanın hayatını doğru yolda tutması için Yıldızlardan geç, artık güneşe bak diyor. Taptuk Emre'nin Yunus'a söylediği Mal ve mülk şeytanın eşyalarıdır öğüdü de onun düşünce sistematiğini inşa eden dinamiklerden biri olarak karşımıza çıkıyor.

Şefkat, sevgi ve aşk akıl dışı duygular olarak görünebilir. Fakat Yunus Emre bu duygulara akılla şekil vermeyi öğütlüyor bize. Önem ve öncelik sıralamasını akla yaptırıyor. Sevgiyi hangi kabın içine girerse onun şeklini alan suya benzetiyor, önemli olanın doğru kabı bulmak olduğunu hatırlatıyor.