Yere inip kalmak benim için bir felaket. Artık çamurlar,taşlar arasında yaşayamam, hemcinslerimin yaşayışlarına, gürültülerine dayanamıyorum. Gezegenimize, dağlarının kamburlarına, göllerinin sularına, nehirlerinin gümüşi yılanlarına yukarıdan görmek şartıyla katlanabiliyorum. İnsanları, zavallı, çırpınan, uğraşıp didinen insanları ise yukarılardan göremiyorum, görsem bile bana kaynaşan karıncalar gibi geliyor. Ben, tek başıma sınırsız göklere atıldığım zamanlar mutluluk duyuyorum. Güneş sadık yoldaşım, bulutlar adalarım, sis sığınağım, rüzgâr musîkim oluyor. Üzerinde insanların yaşadığı bu sert kabuklu yuvarlağın birkaç bin metre yükseğine çıkınca kendimi dünyanın hâkimi ve ruhumun tam anlamıyla sahibi sayıyorum...
Diğer Giovanni Papini Sözleri ve Alıntıları
Ve belki de sen kitapları okuyarak, yaşadığına inanıyorsun!- Ve belki de sen kitapları okuyarak, yaşadığına inanıyorsun!
- "Önceyi" anlatan "Sonra"dır, aksi değil.
- "Gog'u nerede tanıdığımı söylemeye utanıyorum: TımarÂhanede!"
- İnsan tabiattan daha sanatkârdır.
- Benim dinim, dedi, bir sevinç, neÅŸe getiriyor; kendini hor görme, küçültme deÄŸil. Bu giriÅŸimin ruhunu siz de kavradınız ve dünyanın öteki yarısında benim peygamberim olmayı kaÂbul edersiniz ümidindeyim.
- Gökyüzü canımı sıkıyor. Sık sık bana azap veriyor. O zaÂman nasıl öç alacağımı, ona ne fenalık edeceÄŸimi bilmediÄŸimÂden, yüzünü görmek istemiyorum. Kendimi, güneÅŸe ve bulutlara karşı oklarını atan Ä°skit ırkından hissediyorum. Bir keliÂme ile ve -hiç olmazsa kendi kendime karşı- açık söylemek için, gökyüzünden nefret ediyorum. Hem de nefretlerin en berbat cinsiyle; Acizlerin nefretiyle!
- Ne balon, ne uçak, gökler karşısında güçsüzlüğümüzü azaltmıştır. Havalarda dolaÅŸabiliriz, ama bu kasırgaların, tayÂfunların, çukurların, sislerin elinde olmamıza engel deÄŸildir ve ancak, o da güçlükle, en yüksek daÄŸlardan daha aÅŸağılarda olan beÅŸ bin, altı bin metreye yükselebiliyoruz.
- "Nasıl oluyor da insan, vücudunun her tarafını, parmaklarının uçlarına kadar kapatıyor da, en mühimi olan yüzünü açık bırakıyor? Azamızı hicabımızdan veya utancımızdan kapatıyorsak, çoğu zaman en az güzel ve en az muntazam olan suratımızı gizlemiyoruz."
- "Şimdi hâlâ dünyada, büyük kıyı kentlerinde yaşıyorum; anısını kesin olarak anımsamadığım bir şeyim eksikmiş gibi geliyor bana. Ne zaman neşe, aptalca gülümseyişleriyle içimi sarsa, kendi kendisini öldüren, ama gene de yaşamayı sürdüren tek adamın ben olduğumu düşünüyorum. Ama bu, ciddileşmeme yetmiyor."
Afşar Timuçin
Italo Calvino
Nil Gün
Aldous Huxley
Konstantin Stanislavski
Chuck Palahniuk
Victor Hugo
Naşide Gökbudak
Orhan Veli Kanık
Colleen Hoover