Yeni şafaklar ve altın olasılıklar keşfetmek, zengin, cesur bir ruha aşık olmak; herkes, en azından bir kez, yaşamında böyle bir şeye ihtiyaç duyar.
Kişinin ahlaklı yaşayabilmesi için kendisini toplum ahlakından kurtarması gereği.
Kişinin kendisine dışarıdan bakmasını öğrenmesi gerek.
İnsanların bilmek istemedikleri bir gerçeği söylemek mi benim görevim?
Genellikle sorulamayan soru, en önemli sorudur...
Öğretmenler kimi zaman acımasız olmak zorundadır. İnsanlara böyle katı mesajlar verilmeli; çünkü yaşam da acımasız, ölüm de.
Ölümün son iyiliği, bir daha ölümün olmamasıdır.
Ölüm varken ben yokum. Ben varken , ölüm yok. O halde üzülecek ne var?
Kemikleri, eti, bağırsakları ve kan damarlarını kaplayan deri nasıl insan görünümünü katlanabilir hale getiriyorsa, ruhun çalkantıları ve ihtirası da kibirle kapatılmıştır; o, ruhu kaplayan deridir.
Kendi zayıflıklarını başkalarına yansıtan ve sonra da yalnızca kendi güçlerini artırmak için onlara yardımcı olur gibi görünen o papaz kılıklı iyileştiricileri iyi biliriz.
Yaşamın doruğu! Hayat merdiveninin doruğuna çıktık! İşte asıl problem şimdi başlıyor; bunun bir de inişi var. Bu doruktan baktığımda geri kalan bütün yaşamımı görebiliyorum ve bu manzara hoşuma gitmiyor. Gördüklerim yalnızca yaşlanmak, çökmek, babalık ve büyükbabalık yapmak.
Bütün yaşamını sırf istemediği bir ödül uğruna yaşamış olmanın nasıl bir şey olduğunu ona nasıl kabul ettirebilirdi.
İnsan kırkındayken, yirmi beşinde anlamayacağı şeyleri hisseder.
?'Belki,'' dedi Nietzsche, ?'bir erkek ancak bir erkek gibi davranarak kadının içindeki kadının ortaya çıkmasına yol açar.''
Bir dost dinleneceği bir yer aradığında ona verilecek en iyi yer sert bir yataktır!
En ulu ağaç, en yükseklere uzanan ve köklerini en derinlere, hatta kötülüğün içine salan ağaçtır.