Yazarların kahramanlarını neden baştan öldürmediğini şimdi anlıyorum albayım, dedi Hikmet. Oyunun devamı güçleşti, değil mi Hikmet? diye yorumladı bu sözü Hüsamettin Bey. O zaman geriye dönmek gerekiyor ki; artık bu teknik de eskidi albayım; üstelik tiyatro seyircisi olayları yeni baştan öğrenmek istemez. Hüsamettin Bey ciddileşti: Hemen anlaşılmakta iyi değildir; ileriye matuf bir yatırım her zaman faydalıdır. Ya ilerde de anlaşılmazsa, ya gerçek bir beceriksizlikse? Zaten sen bilemeyeceksin bütün bunları. Endişe etme oğlum Hikmet. Hikmet biraz düşündü. Oyunun sonunda Mills evlensin Monika ile, albayım, dedi sonunda. Çünkü, susup beklemesini bilenler kazanır. Schlick'i de savaşta öldürmekten vazgeçelim; zaten eninde sonunda aklını kaybedecektir, bu gerileme daha fazla dayanamaz. Eskiden böyle kocalar, düelloda filan ölürdü; ben buna benzer bir filim görmüştüm. Şimdi kılıcın yerini ruh hastalıkları aldığı için, bu çeşit ölümleri tasvir etmek biraz teknik bilgiyi gerektiriyor. Schlick'in akıl hastanesindeki yaşantısını da anlatalım mı albayım? Hüsamettin Bey elini tahtaya vurdu: Oraya girmiş gibi konuşuyorsun Hikmet. Girmesine girerim de albayım, çıkması zor olur diye korkuyorum. Bugünün doktorları, insanın delirdiğini çok kolay kabul ediyorlar da, iyileştiğine inanmakta biraz nazlanıyorlar. Bu akıl hastanesi, turnikeye benziyor albayım; hani tren istasyonlarında var ya. Schlick'e fazla ehemmiyet vermiyorsun, diye itirazda bulundu Hüsamettin Albay. Benim bildiğim, böyle bir girişten sonra piyesin kahramanı Heine olur. Piyesin kahramını insanlıktı albayım, geçen gün, Bilge'yle kavgamızdan sonra öldü. İnsanlığın ölümüne ve karısı hakkında duyduğu kuşkuların baskısına dayanamayan Schlick de, bir gün karısını öldürdüğü kuruntusuna kapılarak, en yakın polis karakoluna teslim olur. Onun sözlerinden pek bir şey anlamayan komiser, kendisini bir polis refakatinde, emniyete gönderir. Tarihin sesi söylüyor bunları albayım.