Yalnızca Proust?un, Montherlant?ın evrenlerinde değil, yalnızca Türkiye?de değil, yalnızca kibar çevrede, sokakta, stadyumda değil, okulda, partide, mecliste, odada, her yerde karşılaşırız bu sınırlı, bu at gözlüklü insan türüyle. Ama, içinde bulunduğumuz şu uğursuz küreselleşme döneminde, Türkiye?de türün en somut örneklerini belirli gazetelerin belirli köşemenleri ya da, isterseniz, belirli köşe bekçileri oluşturmakta. Patronları gibi hep sağda yer aldıklarından, yan değiştirme sorunları yoktur genellikle, ama her biri kendi takımının Hagi?si gibi görür kendini; sağın içinde, patronun çıkarı gerektirdikçe, örneğin laiklikten dinciliğe, açılmadan tesettüre geçmeleri patronun bir koltuktan kalkıp başka bir koltuğa oturması kadar çabuk, kabak çiçeğinin kabağa dönüşmesi kadar doğaldır. En değişmez özellikleriyse, her an her konunun uzmanı kesilivermeleri, daha kendi anadillerini bile doğru dürüst kullanamazken, cumhurbaşkanından hukuk bilginine, romancıdan tarihçiye, bu ülkede ?aydın?, ?bilgin?, ?düşünür? diye bilinen kim varsa, hepsine yüksek perdeden ders verebilmeleri, fırça çekip alaya alabilmeleridir.