Söylemiştim: Sartre yazmak için yaşıyordu; her türlü şeye tanıklık etme ve onlan gereklilik ışığında kendi adına ele alma görevini yüklenmişti; ben, duygulanım yaşamın sayısız görkemliliklerine yöneltmeli ve onlan zaman ve boşluğun sonsuzluğundan kopartmak için yazmalıydım.Bu görevler kendilerini bize, başanmızm garantisi olan bir açıklıkla kabul ettirmişti; kesin olarak dile getirmemekle birlikte, Kant felsefesinin iyimserliğine katılıyorduk: yapmalısın, o halde yapabilirsin; gerçekten de, oluşup kendini belli ettiği anda iradeden nasıl kuşkuya düşülebilinirdi ki? Bu durumda, istemek ve inanmak kavramlan birleşiyor. Böylece dünyaya ve kendimize güveniyoruz. Toplumun o gün İçinde bulunduğu konuma karşıydık, ama bu düşüncenin karamsar bir yanı yoktu: sağlam bir iyimserliği içeriyordu.