Soluk benizli eski öğrenci, keyifsiz ve yorgun bir halde, kendisiyle konuşmak isteyen çok az kişiden bile kaçarak bu açık havada her gün yürüyüşlere çıkıyordu. Doktor, reçetesinde onun için damlalar, balık yağı, yumurta ve soğuk duş öneriyordu.

Bunlardan hiçbirinin yararının olmaması şaşılacak bir şey değildi. Sağlıklı her insanın bir amacı ve bir anlamı olmalıydı. Genç Giebenrath ise her ikisini de yitirmişti. Babası artık onun bir memur olmasını ya da bir sanat öğrenmesini istiyordu. Çocuk hâlâ zayıftı, biraz daha güçlenmesi gerekiyordu. Ancak o zaman onunla bu sorunu hemen konuşup, ciddi bir karara varırlardı.

İlk anlaşılmaz tepkileri bastırıldığından ve intiharı düşünmekten vazgeçtiğinden beri Hans kolay heyecanlanan ve belli aralıklarla kederlenen kişiliğini bırakmış, onun yerine, yumuşak ve bulanık bir suyun dibine batar gibi yavaşça ve savunmasızca sürekli bir hüzne gömülmüştü.

Hans şimdi sonbahar çayırlarında başıboş yürüyüşler yapıyor, mevimin üzerinde bıraktığı etkiye karşı duramıyordu. Yılın sona erişi, yaprakların sessizce dökülüşü, koyu kırmızı tarlalar, sabahın ilk saatlerindeki o koyu sis, yeşilliğin yaşlanıp bitkin düşerek yok oluşu, bütün hasta insanlara yaptığı gibi onu ağır, umutsuz bir hırçınlığa, son derece kederli düşüncelere boğuyordu. Hans yeşillikle birlikte kuruyup uykuya dalmayı, ölmeyi istedi. Bu isteği öyle güçlüydü ki, yaşama oldukça inatla sarılan gençlik içgüdülerine karşı geliyordu.