Sizinle birlikte olduğumuz zamanlar duygulu sanıyordum kendimi; bana bu cesareti vermiştiniz. Şimdi, birlikte yaşadığımız günleri düşünmek için, sizinle konuşuyorum, sizi dinlemeğe çalışıyorum. Bu yaşantının sona erdiğine inanmıyorum, bu yüzden yeni yaşantılara gücüm yok. Eski yaşantımı da, siz olmadan nasıl sürdürebilirim? Bütün büyü sizdeymiş. Beni bu durumda görseydiniz, yani beni, uzaktan takip edebilseydiniz beni bir zamanlar sevmiş olduğunuza inanamazdınız. Belki ben her zaman böyleydim. Belki ikimiz de kendi başımıza birer dünya kurduk birlikte yaşarken. Şİmdi eski dünyama dönmüş bulunuyorum ve bunun eski bir dünya olduğunu usandırıcı tekrarlarla dolu olduğunu ve ne yazık ki kendimin de bu can sıkıcı yaşantının bir parçası olduğumu, yeni yalnızlığımın içinde anladım. Artık, sanki yaşamıyorum, yaşayan birini seyrediyorum; daha önce bildiğim bir romanı okur gibiyim. Bir roman kendini okumaya başlasaydı herhalde bu kadar sıkıcı bulurdu kendini.