Popüler yazarlar, şempanzelerin hayatının ya Hobbesçu terimlerle, vahşi ve saldırgan taraflarını ya da dostane taraflarını vurgulayarak anlatırlar. Ama aslında bu ikisinden biri asla ön plana çıkmaz. İkisi daima bir aradadır. Şempanzelerin zaman zaman birbirlerini öldürdüğünü bilen insanlar, onların nasıl empatik addedildiğini sorduklarında, aynı ölçülerle değerlendirirsek insan empatisi mefhumunu da tümüyle rafa kaldırmak gerekmez mi, diye cevap veririm. Bu ikilik çok önemlidir. Hepimiz çok iyi olsak ahlak gereksiz olurdu. Bütün insanlar sürekli birbirine hoşgörüyle yaklaşsa, kimse asla hırsızlık yapmasa, kimseyi sırtından bıçaklamasa, başkasının karısını baştan çıkarmasa tasalanacak ne kalırdı? Böyle olmadığımız çok açık ve bu da ahlaki kurallara neden ihtiyaç duyduğumuzu açıklıyor. Öte taraftan başkalarına karşı saygı ve özeni teşvik eden zilyon tane kural koysak, o yöne doğru doğal bir meylimiz olmasa hiçbir işe yaramazdı. Cam bir tabağın içine atılmış tohumlar gibi olurlardı: Hiçbiri köklenmezdi. Doğruyla yanlışı ayırmamızı sağlayan şey, hem iyi hem kötü olabilme becerimizdir.