Perfercan, çayın soğuyor, dedi, genç bir kadın sesi. Arkamızda duruyordu; dar kalçalı, kömür karası, kadife saçlı, çok güzel bir kadındı; elinde bir termosla suni köpükten yapılma bir bardak vardı. Yüreğim hızlanıverdi; gözlerimi kırpıştırdım. Uçan bir kuşun kıvrık kanadı gibi birleşen, kalın kaşlar; eski bir Pers prensesinin o narin, hafif kemerli burnu - Şehname'deki Rüstem'in karısı ve Sohrab'ın annesi olan Tahmine'nin burnu gibi. Uzun, gür kirpiklerin gölgelediği kestane rengi gözleri, benimkilere çevrildi. Bir an durdu. Sonra uçup gitti. Çok kibarsın, bir tanem, dedi General Taheri. Bardağı ondan aldı. Kız dönüp gitmeden önce, o nefis cildinde, çenesinin hemen üstünde sol yanda orak biçiminde, küçücük bir doğum lekesi gördüm. İki geçit ileride duran gri bir minibüse gitti, termosu içine koydu. Eski plaklarla, kitaplarla dolu kutulann arasına eğilirken, saçları bir omzundan aşağıya çağlayan gibi döküldü.