Olmak, ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanması mı güzel zalim kaderin yumruklarına, oklarına, Yoksa diretip bela denizlerine karşı, dur, yeter demesi mi? Ölmek, uyumak o kadar. Düşünün ki uyumakla yalnız bitebilir bütün acıları yüreğin, çektiği bütün kahırlar. Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi, eylemsizleştiriyor. Ölmek... uyumak. Uyumak... belki de düş görmek. İşte engel burada. Çünkü yaşam kargaşasında sıyrılınca ölüm uykusunda öyle düşler görebiliriz ki bizi durduran budur, bu düşüncedir. Uzun yaşamı cehenneme çeviren. Kim dayanabilir zamanın kırbacına? Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine, sevgisinin rezil edilmesine Kanunlar bu kadar yavaş, yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine, Kötülere kul olmasına, iyi insanın bıçak saplayıp göğsüne bunlardan kurtulmak varken? Kim ister bütün bunlara katlanmak? Bezdirici bir yaşamın ağırlığı altında ölümden sonraki şeyden korkmasa, o kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dinya, ürkütmese yüreğini? İrademizi sarsmasaydı. Bilmediğimiz belalara atılmaktansa çektiklerine razı etmese insanı? Bilinç, böyle korkak ediyor hepimizi. Düşüncemizin soluk ışığı bulandırıyor yürekten gelen doğal rengini. Ve nice büyük, yiğitçe atılan adımlar hedef değiştirip bu yüzden bir iş bir eylem olma gücünü yitiriyor.