O sene yılbaşı özellikle sancılı geçti benim için. Şüphesiz insan mutsuzken, bütün özel günler, yıldönümleri öyledir. Ne var ki, eğer mutsuzluğun sebebi, sevilen bir yakını kaybetmiş olmaksa, çekilen acı, geçmişle daha canlı bir karşılaştırmadan ibarettir. Benim durumumda, kelimelere dökülmemiş bir umut da ekleniyordu buna; Gilberte'in ilk adımı atmayı bana bırakmış, benim bu adımı atmadığımı görünce de, şu mektubu yazmak için yılbaşı bahanesini beklemiş olması umudu: Ne oluyor? Size delice âşığım; gelin yüz yüze, açıkça konuşalım;sizi görmeden yaşamam mümkün değil. Yılın son günlerinden itibaren, böyle bir mektup muhtemel gelmeye başladı bana. Belki değildi, ama öyle olsun diye duyduğumuz arzu, ihtiyaç, buna inanmamız için yeterlidir. Asker vurulmadan önce, hırsız yakalanmadan önce, genelde insan da ölmeden önce, sürekli uzatılabilecek bir mühletin, kendisine bağışlanacağına inanır. İnsanları - ve bazen halkları - tehlikeden değil, tehlike korkusundan, aslında tehlike inancından koruyan bir nazarlıktır bu; bazı durumlarda, yiğitliğe gerek olmadığı halde tehlikeye meydan okumalarına yol açar. Bir barışmaya, bir mektuba bel bağlayan âşığı ayakta tutan da, bu türden ve bu kadar temelsiz bir güvendir. Bu mektubu beklememem için, onu istemekten vazgeçmem yeterliydi. 226-227