Neo-ateistlerin yaptığı gibi tek önemli şeyin ampirik gerçeklik olduğunda, olguların inançlardan üstün olduğunda ısrar etmek, insanlığı umut ve hayallerinden de mahrum bırakmak anlamına gelir. Hayal gücümüzü çevremizdeki her şeye yansıtırız. Sinema, tiyatro, opera, edebiyat, sanal gerçeklik ve evet din alanında yaparız bunu. Neo-ateistler, sinemanın kapısında durup Leonardo Di Caprio'nun Titanic'le birlikte batmadığını söyleyen insanlara benzer. (...) Din bu kadar yaygın olduğuna göre neden geliştiğini sormak gerekir. Biyologlar daima hayatta kalma değeri üzerine kafa yorar. Din insanlara nasıl bir üstünlük sağlamış olabilir? (...) Asıl mesele, ister Tanrı adına olsun, ister onun varlığını reddetmek adına olsun, insanların inanılmaz zalimliğe muktedir olmalarıdır. (...) Bir dini paylaşmak emniyet duygusunu büyük ölçüde artırır. Birlikte dua etmek, aynı törenlere katılmak gibi eş güdümlü ibadetlerin insanları birbirine bağladığını biliyoruz. Primatlarda, birlikte hareket etmenin ilişkiyi iyileştirmesi ilkesiyle bağlantılı bir durum bu; onları taklit eden insanları tercih eden maymunlardan, takım halinde idman yapınca fiziksel direnç (mesela daha düşük bir acı eşiği) geliştiren kürekçilere kadar sayısız örnekler var. Birlikte bir eylemde bulunmak endorfın salgılanmasını tetikleyebilir, tıpkı birlikte gülmek benzeri bağ kurma mekanizmalarının yaptığı gibi. Eşzamanlılığın bu olumlu etkileri, dinlerin bağlayıcı etkisini ve sosyal istikrarı güçlendirmesini açıklamaya yardımcı olabilir. Durkheim, kendini bir dine ait hissetmenin getirdiği yararlara seküler fayda adını vermiştir. Din kadar yaygın ve yerleşik bir şeyin mutlaka bir amaca hizmet etmesi gerektiğine inanır; yüce bir amaca değil, toplumsal bir amaca.