Ne yazık ki ben ondan başka kime rastlasam ilgisiz kalacağım halde, onun, benden başka kime rastlasa tahammül edebileceğini hissediyordum. Sabah gezintilerinde, kendisinin de öyle bulduğu birçok sersemin ona selam verdiği oluyordu. Ama onların görüntüsünü bir haz müjdecisi olmasa da en azından bir tesadüfün sonucu olarak kabul ediyordu. Bazen onları durdururdu da; çünkü insanın kendinden çıkma ihtiyacını, başkalarının ruhunun misafirperverliğini kabul etme ihtiyacını duyduğu anlar olur; bu ruhun, ne kadar mütevazı ve çirkin olursa olsun, yabancı bir ruh olması şartıyla; oysa benim kalbimde yine kendisini bulacağını hissediyor, öfkeleniyordu. Bu yüzden, aynı yolda yürümek için, onu görmekten başka bir sebebim olduğu zaman bile, o geçtiği an, suçlu bir insan gibi korkudan titrerdim; bazen de, hamlelerimin aşırılığını telâfi etmek için selamına belli belirsiz bir karşılık verir veya selam vermeyip gözlerimi dikip bakar, böylece onu daha da sinirlendirmiş ve üstüne üstlük, beni kaba ve terbiyesiz de bulmasına yol açmış olurdum sadece. 122-123