Nazım Hikmet, Akşam gazetesinde 'Orhan Selim' imzasıyla kaleme aldığı yazısında, arkadaşıyla olan ayaküstü sohbeti yazar: 'Ne iyi, dedim, çocukluğunun büyük bir parçasını kaybetmemişsin. Gözlerin çocuk kalmış.' bu sözler karşısında, bir frengi dispanserinde başdoktor olan arkadaşının neler söylediğini şöyle aktarır Nazım Hikmet: 'Onu kaybettiğim gün yok olurum, dedi. Çocukluk gövdemizi, beynimizin bir çok yanlarını, yılların akışıyla ağır ağır bırakır. Tıpkı toprak bir kaptan suyun sızması gibi, çocukluk bizden sızar. Son barındığı yer gözlerimizdir. Gözlerim çocuk kalmışsa, bu ilk bakışta görülebiliyorsa ne mutlu bana. En korktuğum, en çekindiğim adamlar, gözlerinde bile bir damla çocukluk ışığı kalmamış olanlardır.' Çocukluk arkadaşının sözlerinden sonra Nazım Hikmet, çocuk dünyasına duyarlı olan herkesin okuması gereken şu düşüncesini yazar: 'Çocukluk arkadaşım doğru söylüyordu. Çocukluklarını bütün bütün kaybedenler, bir daha çiçek açmak gücü bütün bütün yok olan kurumuş ağaç gibidirler. Tahtalarından maroken koltuklara iskelet de yapılabilir, sobaya odunda olabilirler. Ancak bir damlacık çiçek vermezler bir daha!..'