Maymun akrabalarımızla neleri paylaştığımıza bakacak olursak, en kolay kıyaslama erkek şempanzelerle insanlar arasında yapılabilir. Erkek şempanzeler birlikte avlanır, siyasi rakiplere karşı birleşir ve düşmanlık yapan komşulara karşı bölgelerini birlikte korurlar; aynı zamanda mevki için çekişir ve dişiler için rekabet ederler. Bağlanma ve rekabet arasındaki bu gerilim, spor takımları ve şirketlerdeki insan erkeklerinin iyi bildiği bir şeydir. Erkekler, takımlarının mağlup olmasını engellemek için birbirlerine ihtiyaç duyduklarında birbirleriyle yoğun rekabete girerler. Dilbilimci Deborah Tannen, You Just Don't Understand (Anlamıyorsun) kitabında, erkeklerin çatışmayı mevki müzakeresi için kullandıklarını, arkadaşlarıyla çekişmekten hoşlandıklarını yazmış. İşler fazla kızıştığında ya bir şaka ya da özürle durumu toparlıyorlar. Mesela işadamları, bir toplantıda dayılanıp bağırsalar da, tuvalet molası verildiğinde şakalaşıp gülüşerek ortamı yumuşatabiliyorlar. Çatışmayla işbirliği arasındaki bulanık çizgi (bir arkadaşla bir rakibi bambaşka iki şey olarak gören) kadınlar tarafından her zaman pek iyi anlaşılmaz ama altı erkek çocuktan oluşan bir ailede büyüdüğüm için bana çok doğal gelir. Şempanzelerin kavgalardan sonra nasıl barıştığıyla ilgilenmemin sebebi de, kısmen saldırganlığı özü itibariyle kötü bir şey olarak görmeyi reddetmemdir. Ancak çalışmalarımın başlangıcında hakim olan bakış açısı buydu. Saldırgan davranışlara eskiden asosyal bile denirdi. Ben buna anlam veremezdim. Anlaşmazlık ve kavgayı, ilişkiyi müzakere etmenin bir yolu olarak görürdüm ve ancak hiçbir ketleme olmadığında ya da sonrasında telafi gayreti olmadığında yıkıcı bulurdum. Şempanze erkekleri genelde iyi geçinir ve en büyük rakipleriyle bile birbirlerini uzun uzun tımar ederek gerilimi azaltmada dişilerden çok daha etkilidirler.