Maarif müdürü bana kızgınmış. Ben köylülere Teşkilatı Esasiye Kanunu?nu okumuş, anlatmıştım. Kadastro ?da işi olan bir köylü bir istida vermiş, bir müddet sonra da cevap istemiş. Ne cevabı, denince: ?Basbayağı cevap vereceksiniz! Mecbursunuz! Kanun var!? diye dayatmış. Sormuşlar, araştırmışlar, kanunun benden öğrendiğini anlayınca maarif müdürüne şikâyet etmişler. Hele bu yol işleriyle bu kadar uğraştığıma kızanlar pek çok. Bir alakaları olduğundan değil, iş olsun diye kızıyorlar. Benim öğretmen olduğum köyde oldukça zengin bir Rüstem Ağa var. Şehirde arabacı dükkânı işletiyor, yaylıları, kağnıları tamir ediyor. Bunu istida veren köylere gidip benim aleyhime sözler söylediğini duydum. Pek şaşmadım. Bütün teşebbüslerden henüz bir şey çıkmadı. Ara sıra bu işin arkasını bırakacak oluyorum. (Çünkü hükümetteki, hele nafıadaki memurlar benimle açıktan açığa alay ediyorlar.) Fakat akşamları köyde, istasyondan dönen arabaların, kağnıların ve zavallı hayvanların halini görünce içim acıyor. Kendi kendime: ?Başladığın işi yarıda bırakma iki gözüm, sana yakışmaz!? diyorum. (S. 9)