KÂNÎ EBUBEKİR EFENDİ-İ TOKADÎ'den Pasaj 1 Aşkın bir bakış,belki kısacık bir göz kayması olduğunu düşündüğü ilk gündü o.Sonra geliştirdi düşüncesini : Göz kalbe iletiyordu güzelliği ve kalpte bir kıvılcım tutuşuyordu.Bu kıvılcım hem ışık,hem ateş olma potansiyeline sahipti.Işık olmanın yolu ateş olmaktan geçiyordu.Önce yanmak ve alevin ışığını süzerek nura döndürmek gerekiyordu.Gönülde tutuşan ateşi söndürmek için göz damla damla su akıtıyor,ancak gözyaşı ateşi söndürmekten ziyade onun hararetini arttırıyordu.Nitekim kendisi de ağladıkça içinde Tiryandafila'nın aşkı artıyor,aşkı arttıkça gözünden akan yaşlar çoğalıyordu.Yanmak bakımından şu mum kendisine ne kadar da benziyordu.Onun da bağrında yanan bir can ipi,başında da alevler ve dumanlar vardı. Şu mum mu bana benzer ben mi muma dönmüşüm?!.. diye mırıldandı bir an ve devam etti bağrına bir kaç yumruk vurarak,Galiba mumlar gibi kendi göz yaşlarımın denizinde boğulana dek sürecek bu yangın!