Konuşurken, ben de çevremden uzaklaşıp gidiyordum, Beni dinleyip dinlemediklerini zor fark ediyordum,sabaha kadar durmadan konuşabilirdim.. Gecenin bitmeye başladığını anlayınca mahzunlaşıyordum Konuştuğum insanların peşinden gitmek,onları yatak odalarına kadar Hatta ertesi gün işe gidinceye kadar,hatta işlerinde çalışırken izlemek Durmadan konuşmak ve dinlemek istiyordum?Ayrılınca insanların birbirlerine hemen yabancılaştıklarını,eski havayı bir türlü canlandıramayacaklarını düşünüyordum? Kesintilere dayanamıyordum,kuşkulu ve ürkektim İnsanlara ancak benim yanımda oldukları zaman güveniyordum? Benden ayrılınca beni yargılamaya başlayacaklarını ve tekrar bana döndüklerinde,Artık eski sevgilerinin tükenmiş olacağını düşünerek korkuyordum?İnsanlara çok önem veriyordum aslında,benim için ne düşünecekler diye içim titriyordu..Yatağa yatınca, o gün yapmış olduğum aptallıkların utancı içinde kıvranırken.bütün bu kusurlarımı onlarında görmüş olduğunu ve onlarında yatağa yattıkları zaman, Benim gibi olayları gözden geçirince,benim saçmalamış olduğumu birden göreceklerini ve benden nefret edeceklerini,daha kötüsü artık bana aldırmayacaklarını düşünüyordum? Onlardan hiç ayrılmasam,onları sürekli konuşmalarımla serseme çevirsem Onların bu ağır yargılarından kurtulabileceğimi ümit ediyordum?