Komünist ülkelerde hiç sonu gelmeyen, belli başlı toplumsal etkinlik, halkı değerlendirmeye tabi kılmak, hep denetim altında tutmaktı. Bir ressam sergi mi açacak, sıradan bir yurttaş denize kıyısı olan bir ülkeye vize mi alacak, bir futbolcu milli takıma mı girecek, bitmek tükenmek bilmeyen tavsiye mektupları, raporlar (kapıcıdan, meslektaşlardan, yörenin parti kurulduğundan, gereken sendikadan) toplanır, birbirine eklenir, ölçülür biçilir ve özel görevliler tarafından özeti çıkarılırdı. Bu raporların sanatçılık yeteneğiyle, topa iyi vurma becerisiyle ya da deniz havasının hangi hastalıklara iyi geldiğiyle en ufak bir ilgisi yoktu; bunlar yalnızca bir tek şeyle ilgiliydi; yurttaşın politik profili ile (başka bir deyişle, yurttaşı ne dediğiyle, ne düşündüğüyle, nasıl davrandığıyla, mitinglerde ya da 1 Mayıs törenlerindeki davranışlarıyla). Her şey (gündelik hayat, işte yükselme, tatiller) bu değerlendirme sürecinin sonuçlarına bağlı olduğu için, herkes (ister milli takımda futbol oynamak, ister sergi açmak, isterse de tatilini deniz kenarında geçirmek istiyor olsun) olumlu bir değerlendirmeyi hak edecek biçimde davranmalıdır.