Koca sipahi hasret ve heyecandan titremeğe başlamıştı. İşte anasının sesini işitmişti. Fakat neden yüzü örtülüydü? kendisini dünyaya getirirken öldüğü için şehit mertebesine ulaşan bu kadının yüzünü görse olmaz mıydı? otuz yılda ilk defa, o da hayaletini gördüğü anasının yüzünü bilmek hakkı değil miydi? bu düşünceyle cesaretlendi: - Anam! yüzünü göster! Hayalet işitmemiş gibi davrandı. - Anam! yüzünü göster! Anasının hayaleti yüzünü hafifçe salladı. Bu, olmaz demekti. Çakır, ısrar etti: - Anam! yüzünü göreyim! Hayalet fısıldadı: - Olmaz... - Neden olmasın? Oğlun değil miyim? -İzinli değilim olmaz. Çakır ağlamaklı olmuştu. Üç hayalet birden kendisine biraz yaklaştılar.Bala Hatun fısıldadı: - Olmaz insanlar her şeyi bilmeyecektir. -İsa Beğ devam etti: -Olmaz. İnsanlar ancak gördüklerini bilecek, bildiklerini görecektir. Anası tamamladı: - Olmaz.İnsanlar daima bir şeye hasret kalacaktır. İki yeni fısıltı daha duyuldu: -Olmaz. İnsanlar bilemeyecektir. Bunları söyleyenler, İsa Beğ'in arkasında peyda olan iki hayaletti ve bu hayaletler Çakır'ın babasıyla amcasıydı. Bu sefer hepsi birden seslendiler: -Bizi unutma!... -Bizi an!... Anası tek başına söyledi: -Ölüm o kadar güç değildir. Unutulmak yamandır. Babası fısıldadı: -Asıl ölüm unutulmaktır. Amcası ilave etti: -Unutmak da ölmektir. İsa Beğ devam etti: -Hayat birkaç hatıradır. Bala Hatun bitirdi: -Hayat ölümün başlangıcıdır. Çakır farkına varmaksızın elindeki Kur'an'ı açmıştı.O zaman beş hayalet birden tekrarladılar: -İnsan anıldıkça yaşıyor demektir. -Anıldıkça yaşıyor demektir. -Yaşıyor demektir...