Kağan kızı gözlerini Urungu?ya dikti. Sözlerine inanmamış gibiydi. Onun yüreğinin içini okumak isteyenbir durumu vardı. Bakışıyorlardı. Konuşulanların hepsini işitmiş olan ötekiler de bir Ay Hanım?a bir de Urungu?ya bakarak bu işin neye varacağını düşünüyorlardı. Bir kagan kızının gözlerine bu kadar ısrarla bakmak aklin alacağı bir iş değildi. Bu Gök Türk, bir beğ bile olsa kagan kızına böyle nasıl bakabilirdi? Fakat Kür Şad?ın oğlu oralı değildi. Karşısındaki kızın yeşil ala gözlerine bakarken kendinden geçmişti. Bu gözler kendisini yirmi yıl uzağa götürmüş, sevgili karısını tekrar görür gibi olmuştu. Şu farkla ki, bu yüz, bu gözler karısının yüzünden, gözlerinden daha alımlı, daha güzel, daha başka türlü idi.