Katolik inancı ben çocukken çok önemliydi. Bizi nehirlerin yukarısındaki Protestanlardan ayırır, bize kimliğimizi verirdi. Her pazar sabahı en güzel giysilerimizle kiliseye gider, okulda ilmihal eğitimi görür, ilahi söyler, dua eder, günah çıkarırdık. Her türlü dini durumda ya piskopos ya vekili mevcut bulunur, kutsal su serperdi (biz çocuklar da evde tuvalet fırçasıyla onu taklit ederdik). Ciddi ciddi Katoliktik. Ama artık Katolik değilim. Dindar olsun olmasın bütün insanlarla ilişkilerimde, neye inandıklarına değil ne kadar dogmatik olduklarına bakarak kesin bir sınır çiziyorum. Dogmatizm bana dinden daha tehlikeli görünüyor. İnsanların neden dinden çıktıkları halde, zaman zaman onunla ilintilendirilen at gözlüklerini takmaya devam ettiklerini çok merak ederim. Günümüz neo-ateistleri niçin medyada gösteriler yapacak, inanç yokluklarını duyuran tişörtler giyecek ya da militan bir ateizm için çağrıda bulunacak kadar saplantı haline getirirler Tanrı'nın var olmayışını? Ateizm, uğruna savaşmaya değecek ne sunuyor? Bir filozofun dediği gibi, militan bir ateist olmak öfkeyle uyumak gibi. (...) Kuzeyli Kalvinist bir Hollandalı kadınla evlenen, Hintli bir Hindu'nun hikayesini açıklıyor bu. Kadının ailesi Hindu'nun ne olduğunu bilmiyormuş ama yeni damatları en azından Katolik olmadığı için ferahlamışlar. Onlar için birden fazla ilaha tapmak, kapı komşusu dinin zındık ve günahkar alışkanlıkları yanında solda sıfır kalırdı.