İzlemek, müdahale etmeden izlemek, bakmak, görmek dolaylı bir onaylama mekanizmasından başka bir şey değil. Modernlik sonrası dünyanın medyayı kullanma biçimi tam da bu ikili işleve dayanmakta. Kötülük gizlendiği ölçüde kaynağına zarar verebilir. Onaylanmamış kötülük sadece sahibine aittir. Kötülük sahibi olmak başlangıçta iktidarla mümkündür ancak sürdürülmeye muhtaç bir iktidardır bu. Sonsuza genişlemekten başka stratejisi olamaz kötülüğün. Dolayısıyla yırtıcı, iktidarını bir biçimde seyirlik hale getirmek zorundadır. Bir kez seyirlik hale gelen iktidar izleyicinin onayını alır. Onaylamak, gönüllü yapılan bir eylem değildir. İzleyicinin, güçsüzlüğünü ve etkisizliğini kavradığı anda yaşadığı psikolojik bir dönüşümdür. Bu süreç kötünün güçlüye ve haklıya dönüştürülmesi ile tamamlanır. Onaylamamanın tek yolu karşı kuvvet oluşturmaktır. İzleyici bunu yapacak erke sahip olmadığını anladığı anda kötülüğü onaylamanın anaforuna kapılmak üzere olduğunu hisseder; psikolojik bütünlüğünü korumak için bu durumla başa çıkacak bir strateji/bir açıklama bulmak zorunda kalır. Yırtıcının iktidarı bu şekilde haklı bir duruma dönüşür izleyicinin zihninde. Bir başka deyişle önce onay gelir, ardından açıklama. Bu, izlemenin ilk işlevidir. İkinci işlev birincisi kadar belirleyici olmasa da önemlidir. İzlemek, tanık olmak yırtıcının iktidarının altını oyuyormuş gibi bir etki yaratır. Kötülüğün ifade edilmesi ile kötülüğün bertaraf edileceği varsayımının zihinlerde gücünü korumasından ileri gelir bu durum. Kötünün çoğunluğun eliyle cezalandırılacağı düşüncesi arkaik olmakla birlikte tazeliğini henüz yitirmemiştir. Modern yaşam bu tür bir adalet anlayışını çoktan tasfiye etmiştir. Eylemliliği budanmıştır. Linç yasadışıdır. Ancak beklentisi her dem tazedir. Hep bir son umuttur. Tıpkı yırtıcının iktidarının bir gün devrileceğine duyulan çocuksu inanç gibi. İşte izlemenin ikinci işlevi bu arkaik inançların sömürüsüne dayanır. ?İlan edilen kötülüğün sonu yakındır? izlenimi yarattığı için iktidarın altını oyuyorMUŞ gibi görünür. Oysa kaybeden sadece izleyicidir, seyirlik hale gelen hep kazanır.