İyiler, ne para için yönetmeyi üzerlerine alırlar, ne de şeref için; yönetmelerine karşılık ücret isteseler, kendilerine ücretli uşak, yönetmelerinden faydalanarak gizlice para çekecek olsalar, hırsız derler diye korkarlar. Şeref için de razı olmazlar bu işe; çünkü düşkün değillerdir şerefe. Bu yüzden yönetmeyi üzerlerine almak için karşılarında bir zor, bir ceza bulunması gerekir. Belki de, bir kimsenin yönetme işine zorlanmadan kendiliğinden atılması bu yüzden ayıp sayılmıştır. Burada cezanın en büyüğü, kendimiz yönetime karışmayınca daha kötü birinin yönetime girmiş olmasıdır. Bence, en değerli kimseler, bundan korktukları için yönetmeyi ele alırlar; yoksa bir nimete konmak, rahatlarını sağlamak için değil. Yönetimi verecek kendilerinden daha değerli, hiç değilse kendilerine eş değerde kimseyi bulamadıkları için, ister istemez yönetimi alırlar üzerlerine. Ama, bir toplum düşünelim ki, orada herkes değerli olsun, o zaman şimdiki gibi iyi adam yönetimi ele almaya değil, almamaya çalışırdı. Böylece asıl yönetmenin gerçekte kendi işine geleni değil, yönetilenin işine geleni gözettiği belli olurdu; çünkü başkasına yararlı olacağım diye uğraşmaktansa, başkasından yardım görmek, akıllı adamın daha çok işine gelirdi.