İyi bir toplum için ihtiyacımız olan tek şeyin daha fazla bilgi olduğu yanılsamasından kaynaklanıyor bu karışıklık. Ahlakın merkezi algoritmasını çözebilirsek, her şeyi güvenle bilimin ellerine bırakabileceğimizi zannediyoruz. Bilim en iyi tercihi yapmamızı garantileyecek. Bu biraz da, ünlü bir sanat eleştirmeninin çok büyük bir ressam, yemek eleştirmenininse harika bir aşçı olmasını beklemeye benziyor. Ne de olsa eleştirmenler belli ürünler üzerine derinlemesine görüşler ortaya atar. Yeterli bilgileri olduğuna göre neden işi onların yapmasını beklemiyoruz? Bir eleştirmenin uzmanlığı yaratıcılık değil, yaratım sonrası değerlendirme yapmaktır. Yaratım, sezgi, beceri ve görme gücü gerektirir. Ahlakın nasıl işlediğini anlamamıza yardımcı olsa bile bilimden ahlakı yönlendirmesini beklemek, yumurtanın tadını bilen birinden yumurtlamasını beklemek gibi olur. (...) Ahlakı bir grup değişmez ilke ya da kanun olarak görmek dinden kaynaklanır. Bu kanunları bizim için formüle edenin Tanrı mı, insan mantığı mı yoksa bilim mi olduğu o kadar önemli değildir. Bütün bu yaklaşımların ortak noktası yukarıdan aşağı yönelmesi, temel önermeleriyse insanın nasıl davranacağını bilmediği, bunu ona birinin öğretmesinin gerekli olduğudur. Peki ya ahlak günlük sosyal etkileşimle ortaya çıkıyor, soyut bir zihinsel seviyede yaratılmıyorsa? Ya ahlak, bilimin çok sevdiği düzenli sınıflandırmaların ıskaladığı DUYGULARDAN temelleniyorsa?