İnsanları, esasen iyi ama kötülüğe muktedir görmek de, esasen kötü ama iyiliğe muktedir görmek de mümkün. Ben birinci gruptanım ama literatür sadece olumsuz tarafı vurguluyordu. Hatta olumlu eğilimlere bile sanki sorunluymuşlar gibi isim takılıyordu. Hayvanlar ve insanlar ailelerini mi seviyor? Hadi buna kayırma diyelim. Şempanzeler kendi elleriyle arkadaşlarına yemek mi yediriyor? Hadi buna araklama ve otlakçılık diyelim. Hakim yaklaşım iyiliğe karşı şüphe doluydu. (...) Sonra mesela, en aşın uçta konumlanan Amerikalı evrim biyoloğu George Williams var. Doğanın ne kadar aşağılık olduğuna dair karanlık bir değerlendirme yaptıktan sonra, Huxley'in yaptığı gibi doğaya gayri ahlaki ya da ahlaken kayıtsız demenin yeterli olmayacağını buyurmuştu. Doğayı büyük ahlaksızlıkla suçlamış, böylece evrim sürecine ahlaki faillik yakıştıran ilk ve umuyorum tek biyolog olmuştu. (...) Darwin, ahlakı evrim süreciyle ilişkilendirmekte ve insanın iyilik eğilimini teslim etmekte hiç zorlanmamıştı. Benim için en ilginç olanı, başka hayvanlarla insan arasında duygusal bir devamlılık görmüş olmasıydı. Huxley için hayvanlar akılsız otomatlardı ama Darwin hayvanların duygularına, sempati duyma becerilerine dair koca bir kitap yazmıştı.