İnsan acıyı tattıkça şefkati daha çok arar... Ama köhneleşmiş erdemlerinizin duvarları arasına sıkışan, birbirimize tepeden bakan bizler bunu anlayamıyoruz. Çok ahmakça çok acı sonuçlar doğuruyor bu anlayışsızlığımız. Diyoruz ki, düşkün insanlar bunlar! Ne demektir bu? Onlarda bizler gibi aynı kemikten, aynı kandan, aynı etten ve sinirden yapılmışlar. Her şeyden önce insanlar... Üst üste her gün, yüzyıllardır işitip dururuz bu düşkün insanlar sözünü. Sadece şeytan bilir tüm bu şeylerin ne saçma sapan olduğunu! Asıl düşkünler bizleriz! Hem de adamakıllı düşkün! Kendini beğenmişliğin, mutsuz insanlara tepeden bakmanın uçurumuna düşmüşüz... O insanlar ki, tek eksikleri bizden daha az kurnaz olmaları ve kendilerine iyi insan süsü verebilmeyi daha az becerebilmeleridir.