İnanç yolunda yürüyen kişi, kelebek avcısı gibi bir şuraya, bir buraya hoplaya zıplaya mutluluk peşinde koşmaz ama hayatının her anında içsel mutluluğu tadar; en dramatik anda bile böyledir, çünkü tanrısallık boyutu, uğruna sevapların kupon gibi toplandığı varsayımsal bir ahret değil, her anın, her ilişkinin aşkın derin ışığında oluşturulması anlamına gelir.
İnanmak ne demektir? Körlemesine bir kişiye itaat etmek mi? Güven verici ritüeller uygulamak mı? Günah korkusu içinde yaşamak mı? Anarşik ve isyankar bir doğam olduğundan bu seçeneklerden herhangi birine uymak benim için çok zor olurdu. Katolik bir ortamda büyümedim ve -şans eseri- alışkanlığa dönmüş bir imanın sevimsiz koşullandırmalarını; tatlımsı formüllerin anlamsızca yinelenmelerini solumadım.
İçimdeki duygu hep bir anlam bulmaya yönelikti ve vicdanımın sesi her zaman güçlü olmuştu.