Hız, arabada oturup kendini ileri fırlatmanın keyfi, işin özüydü. Bunun yeri her şeyden ayrıydı, ne pahasına olursa olsun giderilmesi gereken bir açlıktı. Çevresindeki hiçbir şey bir andan uzun sürmüyor ve bu anlar peş peşe geçerken, sanki varlığını sürdüren yalnızca kendisi oluyordu. Bir değişiklikler girdabındaki tek sabit nokta oydu; dünya kendi içinden hızla geçip kaybolurken kıpırtısız duran tek cisim oydu. Araba onu her türlü incinmeden sakınan bir yer, kendisine hiçbir şeyin zarar veremeyeceği bir sığınak oldu. Yol aldığı sürece, sırtında hiçbir yük duymuyor, eski yaşantısının en ufak zerresi bile onu rahatsız etmiyordu. Aklına anılar gelmiyordu demek değil bu; ama bu anılar artık o eski acıyı vermiyordu. Belki müziğin de rolü vardı bunda; direksiyon başındayken aralıksız dinlediği Bach, Mozart ve Verdi teyplerinden gelen sesler, sanki onun varlığından çevreye yayılıp her yanı yıkıyor, görünür dünyayı kendi düşüncelerinin yansımasına dönüştürüyordu. (15)