Hiçbir zaman devletin baba olduğuna inanmadım ama o kendini öyle sandığı için, çocuklarına (yurttaşlarına) bu açıdan bakma hakkını hep saklı tuttu. Cumhuriyetin yurttaşa bakışı, yeni çocuk edinmiş aileden farksızdı. Çocuklar onun gibi düşünecekler, onun beğendiği şeyleri beğenecekler ve devletin kafasındaki ideal yurttaş kavramının temsilcisi olacaklardı. Zararlı fikirlerden uzak tutulacaklardı. Devlet ideolojisindeki ideal çocuk kavramına göre yetiştirileceklerdi. Devlet babanın bu planı, gerçek ailelerdeki gibi çeşitli itirazlara, karşı koymalara neden oldu. Çocuk kendi kimliğini ve kişiliğini istiyordu. Çünkü onlar bir ürün değil, yaşayan bir varlıktı. Devlet, özgürlük ve değişim isteyen çocuklarının üstünden silindir gibi geçmeye çalıştı. Onları sindirmeye, hapislerde terbiye etmeye, dövmeye ve sonunda öldürmeye başladı. Ne var ki bunların da bir işe yaramadığı görüldü. Devletin artık bu görüşleri değiştirmesi gerekiyor. Bunu anladığını, yaşı ilerlemiş çocuklu aileler gibi yeteri kadar olgunlaştığını ummak istiyoruz.