Her şey bir anda olup bitivermiş. Spor sonrası bir anda kendini yerde bulmuş. Bir daha hiçbir güç onu ayağa kaldıramadı. Harcanmadık paralar, başvurulmadık hekimler, denenmedik usuller, hep nafile... Ne bir kelam ne bir hareket... Yalnızca bir nefes alıp veriş. Şöhret, şan, para, mal, mülk... Her şeyin sonu... Hani Allah göstermesin, evimizde en yakınlarımızdan biri, annemiz, evladımız, kardeşimiz vs... yatağa mahkûm olsa. Biz sabah evden çıkıp giderken o yatakta, döndüğümüzde o yatakta, uyurken veya uyanırken hep yatakta ve ayağa kalkıp pencereden bakmayı sayıklıyor. Derken ona gelip deseniz ki: A gözümün nuru; bir ilaç bulunmuş, dermansız dizlere yalnızca bir saatliğine şifa oluyormuş! Nasıl sevinir ve hemen o ilacı almanız için gözünüzün içine nasıl bakar, bir hayal edin!.. O anda ilaç kaç paraya mal olursa olsun almak geçmez mi içinizden? Milyon vermeye değmez mi? Bir varsayım daha: Hani diyelim birisine göz lazım oldu da sizden bir gözünüzü satmanızı istediler, yahut bir elinizi, bir bacağınızı... Evinizdeki hastaya bir saatlik yürüme mutluluğu verebilmek için gözünüzü kaça satarsınız? Yahut size bir göz lazım oldu, satın almak için neleri gözde çıkarır, hangi paraları harcarsınız? İnsan işte, sahip olduğu bir nefes sağlığın bile ne büyük bir zenginlik olduğunun idrakinde değil. O hâlde bir paket bisküvi, bir şişe kolonya, bir litre süt alıp hiç tanımadığımız bir hastayı, kim bilir belki yoksul bir nineciği, çaresiz bir çocuğu, onmaz bir anneyi ziyaret etsek, ona Nasılsın bakalım? deyip başını okşasak, hatırını sorsak... Hastaneye ayaklarımız üzerinde ve isteğimizle gitmek, sedye üzerinde ve zoraki götürülmek kadar tabiidir. Unutmamak lazım, hastane ziyareti her hastaya iyi gelir; lakin önce ziyaretçiyi iyileştirir.