Her üslup hayranlığı gerçekliğin sözel biçimlenmesinden de daha boş olduğu, bir düşüncenin söyleyiş biçiminin o düşünceden daha iyi olduğu, yerinde dile getirilmiş bir bahanenin bir kanıdan, ustalıklı bir söz diziminin düşüncesiz bir fışkırmadan yeğ olduğu inancından doğar. Bu hayranlık bir sofistin, Edebiyat sofistinin tutkusunu ifade eder. Orantılı, dengesinden hoşnut ya da fiyakasından geçilmeyen bir cümlenin arkasında, çoğu zaman, bir ilk evrene duyum yoluyla girmeyi beceremeyen bir zihnin rahatsızlığı saklıdır. Üslubun büsbütün bir maske ve itiraf olmasında şaşılacak ne var