Hastalıklı davranışlar ve acı çekişler, şairliği hazırlamanın reçetesi diye övüldü. Hölderlin deli ve bahtsızdı. Rimbaud tedirgin ve acılıydı. Gerard de Nerval, kötü bir sokağın fener demirine kendini asmıştı. Bunlar, yüzyılın sonlarına sadece güzelliğin baş döndürücülüğünü değil, acılar yolunu da armağan ediyorlardı. Kalp inanış, fikir ve düşünce yaratıcılığın temel şartını böylesine dikenli bir patika olarak gösteriyordu. Dylon Thomas bu yolda son kurbanlardan biridir. Şairlerin acılar içinde kıvranması gereklidir. Umutsuzluk içinde yaşamak, umutsuzluğun türküsünü yazmak durmamacasına. bu bağlayıcı kurala uyanlar çoktu. Yazılı olmasa da bağlayıcı kurala boyun eğdiler. Bu gözle görülmeyen buyrultu, şairleri yırtık pabuçlara, hastane köşelerine ve morga mahkum ediyordu. Herkes hoşnuttu. Birkaç damla gözyaşı akıttıktan sonra şenlik sürüp gidiyordu. Dünya değiştiği için olup bitenler değişiyordu. Biz şairler, neşenin başkaldırıverdiğini hissettik. Bahtsız şair, haça gerilmiş yazar, kapitalizmin alacakaranlığında mutluluk töreninin bir parçasıdır. Beğeniler büyük bir ustalıkla ters yöne itilir. Bahtsızlık, yaratıcılıkların mayasını çoğaltır, diye.