Haldane, evrimi genin gözünden yorumlamanın başlıca mimarlarındandır. Genlerin bakış açısından, özgecilik özel bir anlam kazanır. Birisi bir akrabasını kurtarmak için kendi hayatını kaybetse bile, onunla ortak genleri yaşamaya devam edecektir. Bu yüzden de akrabaya yardım etmek, kendine yardım etmektir. (...) Empati daha ziyade memelilere ait bir özelliktir. Bu yüzden de büyük düşünürlerin her türlü özgeciliği bir sayması hatayı derinleştirmiştir. Arılar kovanları için ölürler; milyonlarca balçık küfü hücresi, aralarından sadece birkaçının üremesine izin veren, sümüklü böcek gibi dev bir organizma inşa eder. Bu tür fedakarlıklar, bir insanın yabancı birini kurtarmak için buz gibi bir nehre atlamasıyla ya da bir şempanzenin ağlayan bir öksüzle yemeğini paylaşmasıyla aynı seviyede görülmüştür. Evrim açısından bakıldığında bu iki türlü yardım birbiriyle kıyaslanabilir ama psikolojik açıdan çok büyük farkları vardır. Balçık küflerinin bizim gibi güdüleri var mı ki? Ya arılar bir işgalciyi soktuklarında, özgeciliğe yakıştırdığımız iyicil güdülerle değil de saldırganlıkla harekete geçmiyorlar mı? Memelilerde benim özgeci itki dediğim bir itki vardır ve bu sayede başkalarının sıkıntısına tepki verir, onların durumunu iyileştirme ihtiyacı duyarlar. Başkalarının ihtiyaçlarını fark etmek ve buna gerektiği gibi tepki vermek, gerçekten de kendini genetik uğruna feda etme yönünde önceden programlanmış bir eğilimle aynı şey değildir.