Halbuki senden iyi mektup aldığım pek nadir oldu. Nahit, tekrar ediyorum, benim seni düşünecek vaktim seninkinden daha çok. Hayatımdan şüphe etmen de manasız. Hayatımı bütün gerçekleriyle bilmeni çok isterdim. Bilhassa son günlerde yeni zevkler, yeni maceralar aramak şöyle dursun, en basit en alelade ihtiyaçlarımı bile halledemiyorum. Değil eğlenmek, gezmek, herhangi bir insanla konuşmak imkanından bile mahrumum. Çektiğim sefaleti, çektiğim sıkıntıları bilsen beni bu türlü şüphelerle üzdüğün için cidden utanırsın. Bir çorap alamadığıma üzüldüğüm birçok günlerimi sabahtan akşama kadar aç geçirdiğim bir sırada sen tutturmuşsun, Nasıl yaşadığını biliyorum diyorsun. Bilmiyorsun Nahit; bilsen böyle bir şey söyleyemezsin.