HAFTA SEKİZ Karım vardı ya benim Karım beni gölgemle aldatıyordu, Saat yedi demeden daha Onun kollarına atılıyordu. Âşıkane cümlelerle filân hep Bir değil, on değil, Allah?ın her gecesi Karım beni gölgemle aldatıyordu... Siz siz olun da dayanın dostlar Gölgem beni artık takmaz olmuştu. Meselâ ben şapkamı çıkarsam O kazık gibi dikiliyordu, Meselâ yolda yanyanayız değil mi O bir taksi çevirip doğru eve. Gölgem beni artık takmaz olmuştu. O daima evde, karım daima güzel Delirmek işten bile değildi. Ne yapmak diye içimi yerken Gölgemin karısı aklıma geldi, Ben bu tarakta bezi olmayan Ben gölgemin karısını ayartamazdım Delirmek işten bile değildi. En makûlü çırılçıplak bir çare; Hafta sekiz cürmümeşhut bir... Karım gözlerindeki son damla maviyi Elleriyle saklıyordu her seferinde. Başka bir şey olsa insan af fedebilir Ama namus vardı ortada namus, Hafta sekiz cürmümeşhut bir... (Mülkiye Sayı: 13, Mart 1953)