Güllerin Efendisi Önce aşka dairdi, ne varsa yazılan Kitaplar Kitabı?ndan ibretle okunan Sonra meleğe secde düştü, Âdem?e tevbe düştü Şeytana haset düştü... İsa?ya sofra, Musa?ya âsâ idi düşen; İsmail?e bıçak düştü, İbrahim ?e ateş düştü. Yusuf?u kimsesiz kuyuya attılar, Yakub?a sabr ile hasret düştü... Önce tevbe ettim ibret için, sonra secde Kalbime haset düştü, âsâ toprağa düştü Bahtıma hased düştü, sineme bıçak düştü Hepsi birden ne varsa kör kuyuya düştü Kuyuyu bir ateş sardı ifritten, dumansız Güllerim ateşe düştü? Ateşin bağrına iki damla yaş düştü güllerden, Sönüp giderken sessizce, ateşe küller düştü... Bir köprüde uzunca, dizilmişler Efendiler, Efendiler Efendi?si uzaklardan güründüler. Kimine bir köşk düştü cennetten, kiminin kendi cennete düştü Kimine bir yıldız düştü göklerden, kiminin gökler yıldızına düştü... Cümle hasenatı pay etmişler evvelden, Kimine bir damla düştü, kimi deryalara düştü... Ey, hüznün, çilenin, sabrın sesi Sıcak çöllerin ılık nefesi Efendiler birer gül, sen GÜLLERİN EFENDİSİ Topraktan ateşe gül düştü, gülden ateşe yaş düştü, Sonunda bizim payımıza. Ateş gibi yanan güller düştü... Mustafa Yavuz (115)