Gözlemlerim, insan davranışlarını evrimci bir bakış açısıyla görmeme yardım etti. Bundan sadece, sıkça kulaklarımıza çalınan Darvinci bakış açısını kastetmiyorum, birisi karşı çıktığında maymun gibi kafamızı kaşımamızı ya da bir arkadaşımız başkasına aşırı ilgi gösterdiğinde küskün bir hal almamızı kastediyorum. Aynı zamanda bana hayvanlar hakkında öğretilenleri de sorgulamaya başladım: Sadece içgüdülerine göre hareket ederler; gelecek konusunda hiçbir fikirleri yoktur; yaptıkları her şey bencilcedir. Bunları gördüklerimle bağdaştıramıyordum. Nasıl kimse insan diye bir şeyden bahsetmiyorsa, ben de şempanze hakkında genelleme yapma becerimi kaybetmiştim. Seyrettikçe yargılarım, başka insanlar hakkında verdiğimiz hükümlere benzemeye başladı; falanca nazik ve dost canlısıdır, filanca benmerkezcidir gibi. Bir diğerinin aynısı tek bir şempanze bile yoktur .