Gökyüzünde iki ay birden vardı. Biri küçük, biri büyük. Yan yana duruyorlardı. Büyük olanı görmeye alışık olduğu aydı. Dolunaya yakın, sarımtıraktı. Fakat hemen yanında, başka bir ay daha vardı. Tuhaf bir şekli vardı; biraz itici, rengi üzerinde yosun bitmiş gibi uçuk yeşildi. İşte, Aomame'nin görüş alanına giren manzara buydu.
(...)
Yıl 1984 ve Japonya-Tokyo'dayız.
Keşke senin gibi kendimden emin bir şekilde söyleyebilsem bunu.
Tuhafsın, dedi Ayumi, gülerek. Bu kadar net gerçekler konusunda kendinden emin olmana ne gerek var ki?
Şu an tam olarak anlatamam, ama ben bunların net gerçekler olduğunu söyleyemem.
Söyleyemez misin? dedi Ayumi, hayretle. Bunun nedenini ya da neler hissettiğini anlamam mümkün değil, ama hangi yılda, nerede olursak olalım senin yürekten sevdiğin biri var. Benim açımdan baktığında hayranlık uyandırıcı bir şey. Benim için öyle biri yok.
(...)
Gökyüzünde iki ayın olduğu kurguyu Pupa Hava'dan almıştı. Tengo o dünyayla ilgili daha uzun ve karmaşık, elbette tamamen kendine ait bir öykü yazmaya çalışıyordu. Kurgunun aynı olması sonraki günlerde sorun haline gelebilirdi. Fakat Tengo, gökyüzünde iki ayın olduğu bir öyküyü her ne pahasına olursa olsun yazmak istiyordu. Sonrasında olacakları, vakti geldiğinde düşünebilirdi.
(...)
Burası olmayan dünyada, insanlar bizimle aynı şeyleri yapıyorlar. Öyleyse burası olmamasının anlamı ne acaba?
Burası olmayan dünyada olmanın anlamı, buradaki dünyanın geçmişini yeniden yazabilmek, dedi Tengo.
Dilediğince ve kafana estiği şekilde yeniden yazabiliyor musun?
Evet.
Geçmişi yeniden mi yazmak istiyorsun?
Sen istemez misin?
Kadın başını iki yana salladı. Ben geçmişi ya da tarihi yeniden yazmayı aklımdan hiç geçirmem. Şu anı yeniden yazmayı düşünebilirim gerçi.
Fakat geçmişi yeniden yazacak olursan, doğal olarak şu an da değişir. Şu an dediğin, geçmişteki birikime göre oluşur ne de olsa.