Fransız yazar ve gezgin Dr. A. Brayer, çocuk yetiştirme zincirinin ilk halkasını keşfediyor, diyor ki: Çocuklar arasında küfürleşme ve yumruklaşma görülmez. Bunlar İslam terbiyesiyle ıslah edildikleri için, kendi aralarında sakin sakin oynayıp eğlenirler. işin özü ve özeti Brayer'in İslâm terbiyesi vurgusu yaptığı yerdir. Uzaklaştığımız nokta da işte o temeldir. Bu sistemi tabiatıyla önce anne baba hazmetmeli, anlatarak değil, yaşayıp paylaşarak çocuklarına aktarmalıdır. İngiliz yazarı Thornton, Sade bir din olan İslâmiyeti, çocuklar, analarıyla babalarından öğrenirler diyerek tam bu noktaya vurgu yapıyor. Ve aşağı-yukarı her şeyi açıklayan flaş bir cümle: Türklerin ahlâkı, çocuklukta iyilik telkini alarak değil, toplumda kötü örnek görmeyerek gelişir... Bence işin nirengi noktası budur. Günümüzde kötü örnek çok, iyi örnek ise yok denecek kadar az. Çocuklarımız kötü örneklerle iç içe büyüyor. Sonuçta kötü ve kötülük normalleşiyor, sıradanlaşıyor, tabiatıyla da kanıksanıyor. Bu durumda kendimiz (anne ve baba) iyi örnek olmak zorundayız