Düşünüyordu ki işte bütün bir kış bunlardan uzak kalmıştı. Nihal'i dinlerken hayalinin üzerine ışık tufanları, renk çağlayanları dökülmüş köşeler açılıyor; Odeon sahnesinin bir yanını, Concordia'nın çılgınca bir eğlencesini görüyor; sonra çıplak omuzlar, kollar, mini mini zarif beyaz satenden iskarpinler hızlı bir uçuşla gözlerinin içinde uçuyordu. O zaman yüreğinde derin bir özlem duyuyordu. Onun hayatı işte o eğlence ortamının heyecanları içinde yuvarkanmalıydı. Nasıl olmuştu da koca bir mevsimin o bitmez tükenmez gecelerini bu hüzünlü eskimiş yalının koltukları içinde artık yaşlanarak ölümün soğukluklarından mangal altlarına kaçan hasta kediler uyuşukluğu ile geçirmişti? Kuşkusuz Bihter'i seviyordu. Hayatında hiç böyle derin ve uzun bir sevda meydana gelmemişti. Bu, elbette, onun ilk ve sona aşkıydı; ama bu hep böyle aynı buluşmalar, aynı saatlerde söylenen aynı sözler, aynı bağlılık yeminleri ile karşılıklı alınıp verilen öpüşler, evliliğe özgü bir biçimde ve anlamda sürüp gidecek miydi? Yavaş yavaş bu sevişmenin hep bir çeşit tatları arasında yenilikler, başkalıklar ister olmuştu. İlk haftalarda onları titreten, korkutan şeyler oluyordu. Birbirlerine tamamıyla sahip oluncaya kadar aşıkdaşlıklarında daha alınacak yollar, daha göze alınacak tehlikeler kaldıkça doyuma ulaşılacak emellerin heyecanlı sıcaklığını duyarlardı. Ama sonra artık bu sevişmenin sürmesinden başka beklenecek bir şey kalmayınca durgun saatler, o sessizliği bir can çekişme ezincine benzer bir teviye saatler başlamıştı.